فرآیند یادگیری عمدتا از دو طریق صورت می‌گیرد؛ نخست، سازوکارهای غیر برنامه ریزی شده‌ای که فرد درجریان زندگی اجتماعی خود از طریق جهان بینی کلی، ارزش‌ها و فرهنگ پیرامون خود می‌آموزد. دوم، سازکارهای برنامه ریزی شده که فرد درجریان برنامه‌ها و روش‌های علمی و منظم خاصی آن را فرامی‌گیرد. در این راستا جستجوی راهکارهای آموزشی دیگر برای تأثیرگذاری در دانش، نگرش و مهارت افراد موردنیاز است که در این میان، شیوه قصه‌گویی در نظام آموزشی قابل بررسی است.

مقاله حاضر که با استفاده از روش تحقیق کیفی صورت گرفته است، سعی دارد با بررسی قصه‌گویی بر روند یادگیری بهتر دانش آموزان در مقطع ابتدایی، آن را به عنوان یکی از راهکارهای فرآیند یادگیری در نظام آموزشی معرفی کند و نقش آن را در این حوزه با نگاهی علمی بیان نماید. ابعاد مختلف یادگیری، در لایه‌های نهانی زندگی اجتماعی گسترش یافته است. تضادهای موجود در شکل، تعدد شیوه‌های یادگیری در نظام آموزشی، موجب برهم خوردگی نظم عمومی حاکم بر این فرآیند شده است. قصه‌گویی شیوه‌ای کاملا علمی است که می‌تواند رویکردهای مختلفی نیز داشته باشد. به نظر می‌رسد که ما می‌توانیم قصه‌گویی را در نظام آموزشی خودمان با یک تعریف و ساز و کار مشخص به‌طور جدی‌تر به کار بگیریم.

گردآوری: مرضیه گرجی پشتی