نسیم آرامی در گندم زار می‌وزد و موهای طلایی گندم ها را شانه می‌زند.

گندم‌ها دل به صدای خنده کودکان سرزمینم سپرده‌اند و چشم به راه دستان مهربان کشاورزان هستند.

سفره‌های ساده و کوچک قرار است با بوی نان تازه جان بگیرند.

مهربانی ادامه دارد و کودکان فردای این گندم زار را طلایی نگه می‌دارند.

* متن از کوثر رادمهر 10 ساله از تهران

* عکس از علی جعفرزاده 15ساله از تهران