عصر بود آسمان با قوت می‌بارید، پنجره اشک می‌ریخت، به حیاط و درخت نیمه خشکیده‌اش خیره شده بودم گلدان‌های سبز مادر بزرگ در کنار خشکی درخت خودنمایی می‌کردند .

ای کاش که زندگی کمی زیبا بود

دستهایت گره از مشکل ما بگشاید نازنینم چه بگویم که تو با لبخندت شبِ اندوهِ مرا صبح کنی؟

نسیم آرامی در گندم زار می‌وزد و موهای طلایی گندم ها را شانه می‌زند.

به تو که فکر می‌کنم همه چیز خوب می‌شود

خورشید رنگ خون زد به آسمان...

بگو کجای جهان در کدام منظومه نشسته‌ای و همیشه در انتظار منی؟!

روی گل‌های قشنگ پای دیوار بلند نزد شمعدانی‌ها همچو رویای درخت که به من می‌خندد

همین حالا که نامت در ریه‌های اردیبهشت جوانه می‌زند بهار از نو چشم باز می‌کند.

هوا بهاری بود و ماه رمضان ماه رحمت خدا. نسیم ملایمی می‌وزید. قاصدک‌ها دوست داشتند یکی یکی از ساقه جدا بشوند و هرکدام به سمتی بروند.

این روزها از ترس مرگ و سرفه‌های خشک حتی هوا را از میان شیشه می‌بینم

از قاب پنجره، بعد از باران...